Ποτέ του δεν έφτασε.

«Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τα αγάλματα!» έγραψε ο Ελύτης.

Πόση οργή, πόσος πόνος συσσωρευμένος, πόση αηδία, πόση απέχθεια  για το σύγχρονο σάπιο ελληνικό πολιτικό σύστημα; Σπαράζουν μανούλες!  Κλαίνε ψυχές! Βογγάνε καψαλισμένα κορμιά. Παιδιά εξαϋλωμένα, στάχτη κι αποκαΐδια. Ήταν παιδιά, παιδιά μας! Σμπαράλια οι ψυχές μας. Κατεβείτε, επιτέλους, από τους θρόνους σας, με όλο το βάρβαρο σινάφι σας, βάλτε την ουρά στα σκέλια και εξαφανιστείτε. Δεν εκλέγεστε για να μας δολοφονείτε. 

Στέλνετε τα παιδιά μας εξορία για το ξεροκόμματο της επιβίωσης κι όσα παραμένουν στον τόπο τα δολοφονείτε με όλους τους τρόπους! Έχετε αναρωτηθεί πώς μεγαλώνει, πώς σπουδάζει το παιδί του ο φτωχός, ο άνεργος, ο ανήμπορος, ο μεροκαματιάρης; Έχετε αναρωτηθεί πώς νιώθει όταν ζαλίζεται ένας έφηβος γιατί δεν έχει να αγοράσει το δεκατιανό του στο σχολείο; Πώς λιώνει στο δυσεύρετο μεροκάματο ο γονιός του φοιτητή για να πληρώσει το ακριβό του νοίκι; Πόσα κομμάτια του θυσιάζει για να γεμίσει τα μπολάκια της επιβίωσης;

Μόνο η ντροπή και οι ενοχές, για την κατάντια της χώρας, θα έπρεπε να σας δέρνουν! Δεν είναι δικά μου λόγια ετούτα. Είναι η κραυγή της δόλιας μάνας έξω από τη ΜΕΘ: «Σκάστε σήμερα όλοι οι πολιτικοί! Σήμερα ουρλιάζουν οι μανάδες». Είναι οι κραυγές όλων εκείνων που βιώνουν καθημερινά στο πετσί τους τον λυσιτελή θάνατο και αντιλαμβάνονται την παθογένεια και σήψη του πολιτικού συστήματος. Μίζες, ρεμούλες, υποκλοπές,  αρπαχτές, κούφιες φιέστες, ασύστολα ψεύδη, γλοιώδεις συμπεριφορές, εκατόμβες νεκρών! Και κροκοδείλια δάκρυα! Εσείς το ταμείο κι εμείς τα νούμερα. 

Ένα βαγόνι τρόμου όλη η χώρα. Κι οι ένοχοι σταθμάρχες και κλειδούχοι εσείς. Μας πάτε κι όπου βγει. Μα δεν βγαίνει πάντα. Και οι τεμαχισμένες σάρκες από τα νεκρά παιδιά σκίζουν το σκοτάδι. 

Αυτές οι τεράστιες ουρές των νέων για να προσφέρουν μια φιάλη αίμα, από το αίμα που τους ρουφάτε, δεν έφτασε γροθιά στο στομάχι σας; Το ανθρώπινο λάθος είστε όλοι εσείς και οι αμείλικτες πολιτικές σας. Όλοι μας νεκροί και εγκαυματίες. Όλοι μας στο τρένο του τρόμου. Σακατεμένοι στις ράγες του πόνου. Μέχρι πού; Μέχρι πότε;

Υ.Γ. Στη μνήμη του πρώην μαθητή μας – μηχανοδηγού Σπύρου Βούλγαρη.