Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Φιλόλογος, συγγραφέας
Η ζωή είναι μια διαρκής δημιουργία, μια διαρκής κίνηση σε δράση. Δεν είναι στατική όπως και ο άνθρωπος. Αγαπώ τους οραματιστές. Αγαπώ τους ανθρώπους που εργάζονται σκληρά και τίμια για να αγγίξουν το όνειρό τους. Αγαπώ περισσότερο τους ανθρώπους που κοιτάζουν προς τα μέσα τους, ξέρουν ποιοι είναι και δεν υπερεκτιμούν τον εαυτό τους. Εκείνους που γνωρίζουν τι κατέχουν καλά και ώς που μπορούν να φτάσουν.
Κάθε αληθινή δημιουργία χρειάζεται «αρματωσιά», χρειάζεται «οπλοστάσιο», σαν το κάθε οικοδόμημα. Πρωτίστως στέρεες βάσεις, ύστερα σκαλωσιά και κατόπιν γενναία αναρρίχηση. Δίχως γερές βάσεις η σκαλωσιά γκρεμοτσακίζεται. Και δίχως σκαλωσιά καμιά γενναία αναρρίχηση δεν φτάνει ουρανό.
Το διαδίκτυο «ξεγυμνώνει», «αποκαλύπτει». Άμεσα, στεγνά και καταλυτικά. Από μια λέξη, από μια νάρκισσο φωτογραφία, από μια κίνηση προβολής. Θυμάμαι γνωστούς κόλακες και ανάξιους στον τομέα που εκθείαζαν εαυτόν, να παλεύουν να σταθούν δίπλα σε άξιους για ένα εγωκεντρικό κλικ, για μια φωτογραφία. Κι ύστερα να αναρτούν δημόσια τη φωτογραφία για να νιώσουν και να δείξουν πόσο αξίζουν. Θυμάμαι επίσης την έκφραση ενός ταπεινού άξιου, που άρθρωσε, κουνώντας το κεφάλι, όταν είδε τη σκηνή για πολλοστή φορά: «Το καημένο το ζωντανό, παλεύει να κρατηθεί στην επιφάνεια, δίχως να ξέρει κολύμπι».
Γνωρίζω ασήμαντους «δημιουργούς» να καμώνονται καμπόσοι. Να θεωρούν πως όλοι οφείλουν να έχουν την καλύτερη άποψη για το ανύπαρκτο έργο τους. Κι αν τύχει και δεν την ενστερνιστούν οι άλλοι, να εξαπολύουν μύδρους εναντίον τους. Να «χτυπούν» με κάθε τρόπο φορείς, καταξιωμένους δημιουργούς και ταλέντα που εργάστηκαν σκληρά, μελετώντας από το μηδέν για να ορθώσουν μια σταλιά έργο!
Πόσο απατηλό, πόσο υποκριτικό αλήθεια, μωροφιλόδοξοι, εγωπαθείς ημιμαθείς και αμαθείς να παρουσιάζονται διαδικτυακά ως αητοί σε όλα, σε πολλά ή σε τομείς που δεν τα καταφέρνουν παρά τη μεγάλη επιμονή τους!
Πόσο εγωπαθές και ανόητο να απαιτούν οι τραγικοί το ύψιστο για το μηδέν τους.
Μοιραίε ανθρωπάκο! Έχεις αναλογιστεί το δύσβατο διάβα του Ομήρου, του Γκαίτε, του Πικάσο, του Χατζηδάκη, του Τολστόι, του Παπαδιαμάντη, του μεγάλου Σολωμού! Έχεις αναλογιστεί το «πεδίο βολής» τους; Έχεις αναλογιστεί το δημιουργικό ύψος τους; Κάθε νότα, κάθε λέξη, κάθε πινελιά και μια χαρακιά στην ψυχή τους! Καημένε ανθρωπάκο, πόση γνώση από βάση, πόση ταπεινότητα, ήθος και ταλέντο χρειάζεται για να σπάσει ένα απόστημα; Αυτό της αυτοπροβολής!
Το διαδίκτυο γυμνώνει κατάσαρκα, στεγνώνει, με μεγαλύτερη ταχύτητα από την πραγματική ζωή, και όσο κι αν καλπάζει ο «αητός» θα αποκαλυφθεί σύντομα γιατί η γνώση, το ταλέντο, η γνήσια δημιουργία και το ήθος είναι διάφανα και λάμπουν από νωρίς. Γιατί οι γνήσιοι αητοί ξέρουν και μπορούν να πετούν πολύ ψηλά και να αναγνωρίζουν από ύψος τα χαμηλά.
Ας έχουμε υπόψη μας πως κάθε δημιουργία που εξελίσσεται ράθυμα, προβλέψιμα και με στόχο την εύκολη συγκίνηση δεν επικοινωνείται, γιατί δεν είναι τέχνη. Η τέχνη δεν είναι «λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα». Ο επηρμένος «δημιουργός» οφείλει να διαχειριστεί την τραχύτητα που τον εγκλωβίζει.
«Δώστε μου ένα πάρκο, έναν αστυνομικό και ένα όμορφο κορίτσι και σας φτιάχνω μια κωμωδία», έλεγε ο ταλαντούχος ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου, ο Τσάρλι Τσάπλιν. Γιατί ήξερε πόσο καλά μπορούσε! Γιατί, ενώ απεχθανόταν τους δημοσιογράφους και τις συνεντεύξεις, η συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη, ήταν έργο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς !
