Ο απόηχος της στέψης του γαλαζοαίματου Καρόλου και της βασιλικής συζύγου Καμίλα καλά κρατεί. Το μεσαιωνικό σκηνικό της στέψης του βασιλιά της Γηραιάς Αλβιόνας, με την επίδειξη εξουσίας και λάμψης και τους διαδηλωτές παρόντες να διαμαρτύρονται κατά της μοναρχίας για τα προνόμια και την ανισότητα, μοιάζει, μέσα στις αντιφάσεις του, σουρεαλιστικό.
Το σκηνικό υπερθέαμα συνθέτουν πάμπολλες εικόνες χλιδής και έντονης πρόκλησης. Απευθείας μεταδόσεις, συνεντεύξεις, αναπροσαρμογή τηλεοπτικών προγραμμάτων, πασίχαροι δημοσιογράφοι, αυλικοί, ζηλωτές, θαυμαστές και νοσταλγοί του θεσμού, όλοι σε μια γλαφυρή ατμόσφαιρα. Κι ακόμα, ανταποκριτές, αστέρες, απεσταλμένοι, εστεμμένοι, γαλαζοαίματοι, πρίγκιπες, σταχτοπούτες, λεπτομερείς σχολιασμοί, ντοκιμαντέρ, διαμαρτυρίες με πανό που έγραφαν «Not my King», συλλήψεις κι άλλα πολλά ευτράπελα και απεχθή, όλα χώρεσαν στο παραμύθι της στέψης του βασιλέως.
Μόνο που το παραμύθι της ενθρόνισης και της μοναρχίας εν γένει κρύβει αμείλικτους δράκους με αιχμηρούς κυνόδοντες που κατασπαράσσουν φλέβες και ρουφούν αίμα αθώων.Πόσες φιέστες βασιλικές χτίζονται πάνω στο αίμα των λαών! Με πόσα διαμάντια εξόρυξης ψυχών εξαργυρώνουν τα στέμματα της εξουσίας τους!Πόσο δυσβάσταχτος ο φορολογικός μεσαίωνας που αποπληρώνει τις υπέρογκες δαπάνες για τις παράλογες απαιτήσεις των ηγετών και φτωχοποιεί κι άλλο τους λαούς;
Παλάτια, πύργοι, λιμουζίνες, χρυσές άμαξες, θερινά και χειμερινά ανάκτορα, χλαμύδες, τιάρες, διαμάντια και χρυσάφι… Νισάφι. Νισάφι πια με τις μοναρχίες, κι έχει ακόμα να μετρά η Γηραιά Ήπειρος. Τόσο γηραιά που στο αιμοβόρο δέρμα της κρατά ανεξίτηλα τα εγκληματικά σημάδια της αποικιοκρατικής πολιτικής της σε βάρος αθώων λαών.
Ένας αναχρονιστικός θεσμός, σε απευθείας μετάδοση στις οθόνες του κόσμου, να βαυκαλίζει τους λαούς με «άρτον και θεάματα». Ένας αρχαϊκός, αναχρονιστικός θεσμός που επιβιώνει ακόμα στη Νεότερη εποχή, με βασικούς πυλώνες του την ισοβιότητα και την κληρονομική διαδοχή, δύο στοιχεία κατεξοχήν παρωχημένα, παράλογα και αντιδημοκρατικά.
“Κι εσύ λαέ βασανισμένε” αποκοιμήσου με το παραμύθι τους…
Το 1912, ο Αλεξανδρινός ποιητής γράφει το ποίημα με τον τίτλο «Ἀλεξανδρινοί Βασιλεῖς», όπου με ειρωνικό και σαρκαστικό ύφος παρουσιάζει την κούφια επίδειξη ισχύος και την αρνητική πλευρά της πολιτικής.
Α ρε Καβάφης που μας χρειάζεται!
Κωνσταντίνος Καβάφης: «Ἀλεξανδρινοί Βασιλεῖς»(απόσπασμα)
Ὁ Καισαρίων στέκονταν πιό ἐμπροστά,ντυμένος σέ μετάξι τριανταφυλλί,στό στήθος του ἀνθοδέσμη ἀπό ὑακίνθους,ἡ ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι ἀμεθύστων,δεμένα τά ποδήματά του μ’ ἄσπρεςκορδέλλες κεντημένες μέ ροδόχροα μαργαριτάρια.Αὐτόν τόν εἶπαν πιότερο ἀπό τούς μικρούς,αὐτόν τόν εἶπαν Βασιλέα των Βασιλέων.
Οἱ Ἀλεξανδρινοί ἔνοιωθαν βέβαιαπού ἦσαν λόγια αὐτά καί θεατρικά.
Ἀλλά ἡ μέρα ἤτανε ζεστή καί ποιητική,ὁ οὐρανός ἕνα γαλάζιο ἀνοιχτό,τό Ἀλεξανδρινό Γυμνάσιο ἕναθριαμβικό κατόρθωμα τῆς τέχνης,τῶν αὐλικῶν ἡ πολυτέλεια ἔκτακτη,ὁ Καισαρίων ὅλο χάρις κ’ ἐμορφιά(τῆς Κλεοπάτρας υἱός, αἷμα τῶν Λαγιδῶν)∙κ’ οἱ Ἀλεξανδρινοί ἔτρεχαν πιά στήν ἑορτή,κ’ ἐνθουσιάζονταν, κ’ ἐπευφημοῦσανἑλληνικά, κ’ αἰγυπτιακά, καί ποιοί ἑβραίικα,γοητευμένοι μέ τ’ ὡραῖο θέαμα –μ’ ὅλο πού βέβαια ἤξευραν τί ἄξιζαν αὐτά,τί κούφια λόγια ἤσανε αὐτές ἡ βασιλεῖες.
Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Φιλόλογος, συγγραφέας
