Η διαπίστωση του Αμερικανού συγγραφέα Earl Nightingale πως η στάση μας απέναντι στη ζωή καθορίζει και τον τρόπο που θα μας αντιμετωπίσει η ίδια η ζωή, εκφράζεται ρεαλιστικά σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας.
Βέβαια και η στάση μας απέναντι στους ανθρώπους καθορίζει τον τρόπο που θα μας αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι, θα συμπλήρωνα. Επίταξη της προσοχής, λοιπόν, γιατί έχιδνες και κύνες ουκ ολίγοι.
Και ναι. Κάτι με ενοχλεί στη ρίζα μου όταν ο άλλος μού σηκώνει το δάχτυλο ή τη φωνή -και μάλιστα- την ώρα που τον στηρίζω. Δεν φυλάμε τους γκρεμούς μας για να πετάξουμε στα άγρια βράχια τους κάθε λογής επικουρία, όταν δεν γνωρίζουμε να πετάμε.
Σήκωσε τη γροθιά στα κατάβαθά σου, άνθρωπέ μου, μπες στα θλίβοντα σκότη σου, στρατολόγησε τον πενθούντα κόσμο σου με το αρρωστημένο φορτίο του και απόκοψε τα σαθρά σου. Μόνο οι σκώληκες σέρνονται. Κι αν σε παιδεύει η θάλασσα μάθε κουπί να τραβάς, μη γδέρνεις τα σωτήρια σωσίβια σου. Ίσως και γίνουν μαύρες σπηλιές και σε πνίξουν.
Η ευθύνη, άνθρωπέ μου, η ευθύνη της πράξης, της άγνοιας, της καχυποψίας, της προβολής, της προσβολής, θέλει λεβεντιά να την ακούσεις. Μη σε κανακεύει το φιλήδονο εγώ σου, μη χαριεντίζεσαι με το γλοιώδες και το εφήμερο. Η στροφή στα μέσα σου, η καίρια ενδοσκόπηση είναι αρετή από τις ανώτερες, φτάνει να την γνωρίσεις. Για να πιάσεις από τον λαιμό ‘κείνο το σαράκι που σε διαβρώνει και σε δηλητηριάζει, τον θυμό σου ντε και όλο το συνάφι του, για να τον πιάσεις από τα μαλλιά και να τον τσακίσεις, θέλει χίλιους πήχεις λεβεντιά. Θέλει ψυχής ανάβρα. Θέλει τετράκοπο μαχαίρι, κοφτερό, να σπάσεις το απόστημα και να το φτάσεις ως το αίμα του. Κι ύστερα θέλει καρφί πυρακτωμένο απ’ άκρη σ’ άκρη, να το καψαλίσεις να μην ξαναφορμίσει το πληγιασμένο σου θανατερό λαγούμι.
Τούτα μου διηγήθηκε κι άλλα πολλά μια φανταστική ηρωίδα μου και της υποσχέθηκα να τα εκθέσω, σύντομα και δημόσια στο φως.
